Shqiptari dhe Vdekja - poezi

Shqiptari dhe Vdekja - poezi

--------------------------------------------------------------------------------

Shqiptari dhe Vdekja
Mbi vuajtje ngritet, mbi gjëmën e mordjes,
dhe kur e pandeh të vdekur përjetësisht,
pa themjan të priftit, pa lutje të hoxhës
Ai ngritet nga hiri, qëndron vertikalisht.

Vetullngrysur, si bjeshka hijerëndë,
hedh dy hapa, përtej vdekjes shkon,
qivurin e hekurt e shkel me dy këmbë,
Vallë ç'ironi, dhe Zotin e mohon!?

Kështu ndodh, me stinë e me vjet,
dhe askush s'e di, nga ç'inat është krijuar,
mbi këtë botë të pistë, nuk njeh autoritet,
njeh vetëm të drejtën, për t'u rebeluar.

I ashpër, i rreptë, stoik si një shkëmb,
me vdekjen përleshet, e mund, e pushton...
e mbërthen në fyt, e kafshon me dhëmb,
dhe përtej ligjeve të natyrës, kalëron.

Larg e më larg, shkon tutje, nuk ndalet,
pluhur çojnë zinxhirët, që i tërheqë zvarrë,
si një zog i moçëm, tretet e ringjallet,
vdekjen e përqeshë, zhbërjes i bën ballë.

Mbi fatin e zi, që ia përcaktoi Zoti,
shkel me hapa të rëndë, me hapa plumb,
i nxirë nga betejat, nga flaka dhe baroti,
pluhurin e vdekjes, nga trupi e shkund.

Dhe kështu, me shekuj të tërë përsëritet,
Shqiptari dhe Vdekja, luftën nuk e ndalin,
herë njëri bie poshtë, pastaj tjetri ngritet,
Vdekja thirret n'Zot, Shqiptari n'Idealin!!!
__________________
"Është shpërfillje e kësaj bote,
të ikësh nga ikja jote..."